شهدای قشقایی

بعداز شهدا چه کردیم؟
وصیت نامه هایتان رانخوانده رها کردیم وپلاک هایتان راکه تا دیروز نشانی از شما بود امروز گمنام مانده است کسی دیگرسراغ سربندهایتان نمی رود و  دیگر کسی نیست که دیگر در وصف گلهای لاله شاعرانه احساسش رابسراید وبگوید :چرا آلاله آن قدر سرخ است؟ چرا کسی نپرسید مزار باکری کجاست وچرا شهید محمد رضا درقبر خندید ؟چرا وقتی که گفتیم یک گردان که همگی سربند یازهرا بسته بودند شهید شدند کسی تعجب نکرد؟ چرا هیچ کس نپرسید به کدامین گناه هفتاد پاسدار را در شهرپاوه سربریدند؟ وقتی که گفتیم بعد از پانزده سال پیکر شهیدی راسالم اززیر خاک بیرون می کشدند کسی تعجب نکرد ؟ چرا کسی از حقوق آن کودکی که حلبچه شیمیایی شد دفاع نکرد... چرا نمی دانیم شیمیایی چیست و زخم شیمیایی چقدر درد ناک است ؟ شاید ما نیز از تاول های دستشان می ترسیم که روزی بترکد و ما نیز شیمیایی شویم ؟ شاید اگر رنج آن ها را می دیدیم درک می کردیم که چه طور می شود یک عمر با درد زیست.

ای شهدا بعداز شما کاری نکردیم!